نسل کشی اسرائیل در غزه از دو سال بدینسو ادامه دارد
گرسنگی اجباری، سانسور و همدستی به آنچه که گروه های حقوق بشری "یک نمونه واضح از نسل کشی" می نامند، تبدیل شده است
دو سال پس از آغاز حملات اسرائیل علیه غزه، این منطقه فلسطینی در ویرانی مطلق به سر می برد. مردم آن از گرسنگی رنج می برند، خبرنگاران آن خاموش شده اند و وجدان قدرت های بزرگ جهان میان همدستی و خشم گزینشی تقسیم شده است.
آنچه در اکتبر ۲۰۲۳ به عنوان حمله اسرائیل به غزه آغاز شد، تا سال ۲۰۲۵ توسط یک کمیسیون سازمان ملل به عنوان نسل کشی به رسمیت شناخته شد. بیش از ۶۷ هزار فلسطینی، که بیشتر آنان زنان و کودکان بودند، کشته شده اند، نزدیک به ۱۷۰ هزار نفر دیگر زخمی شده اند و کل جمعیت به گرسنگی و آوارگی مجبور گردیده اند.
محاصره غزه به طور عمدی و نه تصادفی، این منطقه را به گرسنگی کشانده است.
استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح نسل کشی
انسداد سیستماتیک غذا، آب و سوخت توسط اسرائیل یکی از بد ترین بحران های انسانی قرن بیست و یکم را به وجود آورده است. در اواخر ماه آگست، سازمان ملل قحطی را در برخی مناطق غزه به طور رسمی اعلام کرد و هشدارهای چندین ماهه سازمان های امدادی و حقوق بشری را تأیید کرد.
رامی عبده، رئیس دیده بان حقوق بشر یورو-مد مستقر در ژنیو، محاصره اسرائیل را «سیاست استفاده از غذا و آب به عنوان سلاح جنگ و ابزار نسل کشی» توصیف کرد.
عبده گفت: «قحطی غزه با دیگر قحطی ها متفاوت است، زیرا نتیجه بلایای طبیعی یا فروپاشی اقتصادی نیست. بلکه این یک اقدام عمدی است — استفاده از گرسنگی برای کشتن غیر نظامیان.»
اسرائیل از سال ۲۰۰۶ کنترل مرز های غزه را در دست داشته است و حتی در محاصره های قبلی میزان کالری روزانه فلسطینی ها را محاسبه می کرد. زمانی که در ۹ اکتبر ۲۰۲۳ «محاصره کامل» اعلام شد — قطع کامل غذا، آب، سوخت و برق — سیستم غذایی شکننده غزه فوراً فرو پاشید.
با بسته شدن نانوایی ها، خاموش شدن پمپ های آب و بمباران زمین های کشاورزی، گرسنگی به یک سلاح تبدیل شد. ممنوعیت ماهیگیری و تخریب «سبد غذایی» کشاورزی غزه هیچ جایگزین محلی باقی نگذاشت.
عبده گفت: «اشغالگری آسیب پذیری را که طی سال ها ایجاد کرده بود، به سلاحی برای نابودی تدریجی تبدیل کرد.»
تا اوایل امسال، گرسنگی به سرعت در حال گسترش بود. کودکان، زنان باردار و سالمندان اولین قربانیان بودند.
کاروان های امدادی مسدود شدند و زمانی که غیر نظامیان تلاش کردند به مناطق توزیع موسوم به «بنیاد بشردوستانه غزه» که اسرائیل در سال ۲۰۲۵ ایجاد کرده بود، برسند، با تیراندازی مرگبار مواجه شدند.
سازمان ملل می گوید بیش از ۱۷۶۰ فلسطینی در تلاش برای رسیدن به غذا کشته شده اند که نزدیک به ۱۰۰۰ نفر از آنان در نزدیکی این مناطق جان باخته اند.
عبده گفت: «این هرج و مرج تصادفی نیست. این یک سیاست مهندسی شده گرسنگی است.»
اعلام قحطی، تأخیر در پاسخگویی
طبقه بندی یکپارچه امنیت غذایی سازمان ملل (IPC) در ۲۲ آگست ۲۰۲۵ «قحطی» را در غزه اعلام کرد، پس از آنکه هر سه آستانه بحرانی — محرومیت شدید غذایی، سوء تغذی حاد و مرگ های ناشی از گرسنگی — نقض شدند.
وزارت صحت فلسطین در غزه گزارش می دهد که حداقل ۴۶۰ نفر بر اثر گرسنگی جان باخته اند، از جمله ۱۵۰ کودک، و اکنون یک نفر از هر پنج کودک در شهر غزه دچار سوءتغذی است.
با این حال، حتی پس از اعلام گرسنگی تحمیلی اسرائیل، هیچ پاسخ بینالمللی مؤثری صورت نگرفته است.
عبده گفت: «جهان نتوانسته اسرائیل را مجبور کند که همچنان قطعنامه های سازمان ملل را با حمایت امریکا و اروپا نا دیده می گیرد.»
یک ماه بعد، کمیسیون مستقل بینالمللی تحقیق سازمان ملل رسماً نتیجه گیری کرد که اسرائیل مرتکب نسل کشی شده است و چهار مورد از پنج اقدام تعریف شده تحت کنوانسیون نسل کشی ۱۹۴۸ را انجام داده است: کشتار جمعی، آسیب جسمی و روانی، تخریب شرایط زندگی و جلوگیری از تولد ها.
عبده گفت: «برچسب زدن اقدامات اسرائیل به عنوان نسل کشی باید تعهداتی برای پیشگیری و مجازات ایجاد کند. اما در عمل، کار زیادی انجام نشده است.»
مرگبار ترین جنگ برای خبرنگاران
حتی زمانی که گرسنگی تحمیلی اسرائیل و بمب های آن غزه را ویران می کرد، خبرنگاران فلسطینی به گزارش دهی ادامه دادند.
یکی از آنان یحیی برزق، خبرنگار آزاد شبکه TRT World بود که در ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵ در حالی که در دیرالبلح مشغول بارگذاری تصاویر بود، در حمله هوایی اسرائیل کشته شد.
پیش از جنگ، برزق به عنوان عکاس نوزادان شناخته می شد و شبکه های اجتماعی او پر از تصاویر کودکان بود. اما پس از اکتبر ۲۰۲۳، صفحه او به ویرانی، تشییع جنازه ها و خطوط سیاه عزاداری تبدیل شد.
او در آخرین پست خود نوشت: «بدنم به جنوب منتقل شد، اما قلبم هنوز در شهر غزه است.»
برزق یکی از حداقل ۲۵۰ خبرنگار و کارمند رسانهای بود که از آغاز جنگ کشته شدند و غزه را به یکی از مرگبارترین مکان ها برای خبرنگاران در تاریخ معاصر تبدیل کردند.
رسانه های فلسطینی می گویند این مرگ ها تصادفی نیستند، بلکه بخشی از یک کمپاین عمدی برای خاموش کردن روایت گران غزه است.
با این حال، با وجود خطرات، خبرنگاران همچنان به مستند سازی جنایات ادامه می دهند و کمره های آنان گرسنگی و رنجی را ثبت می کنند که بسیاری از جهان ترجیح می دهند نبینند.
هزینه اقتصادی همدستی
وحشتی که در غزه در حال وقوع است، همچنین یک بازنگری اقتصادی جهانی را برانگیخته است.
موج عظیمی از تحریم ها برند های چند ملیتی را که به حمایت یا سود بردن از اقدامات اسرائیل متهم شده اند، هدف قرار داده است.
شرکت هایی مانند مک دونالد، استارباکس، کوکاکولا، نستله و نایک با کاهش فروش و آسیب به برند خود در بازارهای اکثریت مسلمان مواجه شده اند.
برای مثال، مک دونالد اولین کاهش فروش سه ماهه خود در چهار سال را گزارش کرد.
استارباکس کاهش ۳۶ درصدی فروش در مالزیا و زیان های متوالی جهانی را تجربه کرد.
درآمد جهانی نایک در سه ماه دوم ۲۰۲۵، ۱۲ درصد کاهش یافت و سود آن ۸۶ درصد کاهش یافت، زیرا تحریم ها شدت گرفت.
فروش نوشیدنی های گازدار نیز کاهش یافت. سهم بازار کوکاکولا در تورکیه از ۵۹ درصد به ۵۴ درصد کاهش یافت و سود نستله در اوایل ۲۰۲۵ بیش از ۱۰ درصد کاهش یافت.
سرمایه گذاران نیز به این موضوع توجه کرده اند.
صندوق ثروت ملی ۲ تریلیون دالری ناروی از پنج بانک اسرائیلی و شرکت امریکایی کاترپیلار به دلیل «ریسک غیرقابل قبول» در مشارکت در جنایات جنگی سرمایهگذاری خود را خارج کرد.
بزرگ ترین صندوق تقاعدی هالند نیز به دنبال آن، تمام سهام کاترپیلار به ارزش ۳۸۷ میلیون یورو را به دلیل ارتباط این شرکت با نیروهای اسرائیلی فروخت.
بحران اخلاقی اروپا
شاید هیچ منطقه به اندازه اتحادیه اروپا از نظر اعتبار آسیب ندیده باشد.
زمانی که جنگ اسرائیل آغاز شد، رهبران اتحادیه اروپا، اورزولا فون در لاین و روبرتا متسولا، برای اعلام همبستگی به تل ابیب شتافتند.
دو سال بعد، این حمایت به پشیمانی و اختلاف تبدیل شده است.
تحت فشار فزاینده عمومی، بروکسل توافق نامه همکاری خود با اسرائیل را بازنگری کرد و به «نقض آشکار حقوق بشر» اشاره نمود.
کمیسیون اروپا پیشنهاد تعلیق مزایای تجاری، تحریم افراطگرایان اسرائیلی و مسدود کردن بودجه را مطرح کرد — اما اجرای آن به دلیل اختلافات میان کشورهای عضو متوقف شده است.
در حالی که اسپانیا و آیرلند برای اقدام فشار می آورند، دیگران، به ویژه آلمان، مقاومت می کنند و از شکستن روابط با امریکا و اسرائیل هراس دارند.
منتقدان می گویند این تردید اتحادیه اروپا را از یک رهبر اخلاقی به یک تماشاگر تبدیل کرده است.
کنت راث، رئیس پیشین دیده بان حقوق بشر، گفت که اتحادیه اروپا «نتوانست زودتر تشخیص دهد که جنگ اسرائیل به جنگ علیه غیرنظامیان غزه تبدیل شده است.»
او افزود: «بیشتر کشورهای اروپایی فروش تسلیحات را متوقف کرده اند و برخی یک دولت فلسطینی را به رسمیت شناخته اند، اما این بلوک هنوز در برابر امریکا ایستادگی نکرده است.»
کلودیو فرانکاویلا از دیده بان حقوق بشر پاسخ اتحادیه اروپا را «بسیار کم و بسیار دیر» توصیف کرد.
او گفت: «اروپا از نظر قانونی موظف به جلوگیری از نسل کشی تحت کنوانسیون ۱۹۴۸ است، اما این کار را نکرده است. بلی، پیشرفت هایی وجود دارد — تحریم ها، تغییرات سیاسی — اما حقیقت این است که اسرائیل به دلیل بی رحمی خود در حال از دست دادن متحدان در اروپا است.»
برای نیام نی بریان از مؤسسه بینالمللی فراملی، گفت: «در جهانی که عدالت اجرا میشود، رهبران اتحادیه اروپا به دلیل همدستی در نسلکشی در لاهه محاکمه میشدند. اعتبار آنان در حال فروپاشی است.»