بازی های پارالمپیک
اولین گام در زمینه ورزش معلولین در برلین پایتخت آلمان برداشته شد
تاریخ بازیهای المپیک که به دوران یونان باستان باز می گردد، برای همه ما آشنا است. این بازی ها که در ابتدا تنها شامل مسابقات دوش می شد، در سال 776 قبل از میلاد در شبهجزیره مورا و در المپیا برگزار شد و به عنوان اولین بازی های المپیک شناخته می شود. این اطلاعات در مورد بازیهای المپیک به راحتی با یک تحقیق کوتاه قابل دستیابی است، اما یک نقص بزرگ در آن نهفته است. در دوران گذشته، افراد دارای معلولیت زمانیکه بازی های المپیک را از رادیو می شنیدند یا در استدیومها و یا در مقابل تلویزیون تماشا می کردند، چه احساسی داشتند؟ حدس زدن در این موضوع چندان دشوار نخواهد بود. در دنیای امروز، ورزشهای معلولین که به یک منبع انگیزشی بزرگ برای زندگی آنها تبدیل شده است، وارد حیات ما گردید. بازی های پارالمپیک که در هر چهار سال یکبار برگزار می شود، توسط میلیون ها نفر در قاره های مختلف جهان دنبال می گردد. ظهور این بازی ها نتیجه تصادفی تلاش های یک داکتر آیدیالیست است که نمی خواست سربازانی که در جنگ آسیب دیده و فلج شده اند را به حال خود رها کند.
اولین گام در زمینه ورزش معلولین در برلین پایتخت آلمان برداشته شد. در سال 1888، تیم های ورزشی ویژه افراد با مشکلات شنوایی در آلمان تأسیس شد و ورزشکاران این تیم ها در مسابقات داخلی خود شرکت می کردند، اما این اقدام نتواست نگرش جامعه آلمان به معلولین را تغییر دهد. تقریبا پنجاه سال بعد، پیش بینی یک داکتر که از رژیم نازی در آلمان فرار کرده و به لندن پناهنده شده بود در زندگی معلولین یک پنجره جدید گشود.
در سال 1939، داکتر آلمانی لودویگ گوتمن که در درمان آسیب های نخاعی تخصص داشت، به لندن مهاجرت کرد. گوتمن به درخواست دولت بریتانیا، مرکزی برای درمان سربازانی که در جنگ آسیب دیده و فلج شده بودند، در شفاخانه استوک مندویل ایجاد کرد. او ابتدا روش درمانی تجویز دائمی مسکن های درد را متوقف کرد زیرا هدف این روش تسکین درد نبود، بلکه هدف آن این بود که سربازان بدون درد به تدریج بمیرند. داکتر گوتمن می خواست راهی برای زنده نگه داشتن سربازان پیدا کند، اما سربازان نه تنها از نظر جسمی بلکه از نظر روانی نیز نمی توانستند اثرات جنگ را از سر بگذرانند و در برابر تمام تلاشهای درمانی مقاومت می کردند. داکتر گوتمن از پرستاران و مراقبان خواست مریضان را به طور مرتب حرکت دهند تا از ایجاد زخم های بدنی ناشی از مدت طولانی خوابیدن جلوگیری کنند و در همین حال، با انگیزه دادن به سربازان برای زنده ماندن تلاش می کرد. برای آنهایی که پاسخ مثبت به درمان داده بودند، گوتمن ویلچر تهیه کرد و شروع به بازی های کوچک برای جلوگیری از تحلیل عضلات آنها نمود. بازی هایی مانند پرتاب نیزه یا تیراندازی به هدف، گرفتن توپ برای مریضان در ویلچر آغاز گردید. کشف تصادفی داکتر گوتمن شروع به بارور شدن کرد و با این بازی های کوچک، روحیه سربازان فلج بهبود یافت و روند درمان آنها سرعت گرفت. به زودی روش جدید داکتر گوتمن که بر حرکت و بازی تمرکز داشت، در شفاخانه های دیگر نیز مورد استفاده قرار گرفت.
در تاریخ 29 جولای 1948، بازی های المپیک لندن شاهد اولین اتفاق تاریخی بودند. نخستین مسابقه برای ورزشکاران فلج در ویلچر به ابتکار داکتر گوتمن برگزار گردید و اولین گام بازیهای پارالمپیک برداشته شد. اولین بازی های پارالمپیک رسمی در سال 1960، بلافاصله پس از بازی های المپیک در روم برگزار شد و 400 ورزشکار معلول از 23 کشور در این مسابقات شرکت کردند. از آن زمان، این تعداد به طور چشمگیری افزایش یافت. امروز طبق آمار سازمان همکاری و توسعه اقتصادی حدود یک میلیارد نفر در جهان دارای معلول اند. برخی از آنها که ممکن است از جای خود برخاسته نتوانند. اما برای افرادی که هنوز شوق زندگی را از دست نداده اند، بازی های پارالمپیک یک منبع انگیزشی بزرگ است. علاوه بر این، مسابقات تلویزیونی تأثیرات چشمگیری در تغییر نگرش مردم نسبت به معلولین ایجاد کرده است. تحقیقات علمی نشان داده است که رفتار کودکان و جوانان نسبت به افراد معلول تغییرات مثبتی داشته و همچنین نگرانی های سرمایه داران در زمینه استخدام معلولین از بین رفته است.